DOYURMAK MI?DOĞURMAK MI?

Düşünsenize 4 yıl gecenizi gündüzünüze kattığınız,onunla yatıp onunla kalktığınız bir çocuğunuz var ve siz onu gözünüzden sakınıyorsunuz.Koruyup,kolluyorsunuz.En mühimi kendi bildiğiniz gibi yetiştiriyorsunuz.
Yere düşse içiniz eziliyor.Ağlasa yüreğiniz dağılıyor.Aklınız hep onda...
Ama..
Ama... Birgün...Bir de öğreniyorsunuz ki;o sizin çocuğunuz değilmiş.
Çok pardon...Karıştırmışlar...Suudi Arabistan'da.Hastahanede...

E sizin çocuğunuz değildi de neden içiniz eziliyor du ki onca yıl?
Hadi söyleyin bakalım şimdi hangisine yanmalı?
Yanlış çocuğu sevdiğinize mi?
Peki benim çocuğum neredeye mi?Kayıp zamanın telafisi nasıl olacak diye mi?4 yıl evlat bildiğiniz çocuğumu ya benden alırlarsa?Onu nasıl veririm diye mi?Kanımdan canımdan olan yavrum beni, ya canımdan çok sevdiğim şimdi ki yavrum da gerçek ailesini istemezse diye mi?

Sorular o kadar uzar gider ki.Çok sancılı zamanlar,sancılı sorular bunlar.Bir kez değil bin kez doğurmak kadar sancılı hem de.
Kendimi her ne kadar bu iki aile yerine koymaya çalışsam da mümkün değil.Ruh hallerini kestirmek imkansız.
Akıllarını kurcalayan soruları da.
Zira...
Çocuklar ve aileler koruma programına alınsalar da şimdilik birbirlerine alışamamışlar.
Türk baba çok üzgün.Gerçek babasının kucağında oturan,4 yıllık karıştırılmış evladına öyle içten sarılmış ki.İçim bir tuhaf oldu işte.
Hele bir de bu işin anne tarafı var.Hiç görünmeyen anne tarafı.
Kendi genlerini taşıyan evlatlarını sevip okşarken bile akılları ilk çocuklarında olacak.Eminim.Yani onların olmayan,yanlış çocuklarına yanacaklar...
Bu nasıl birşeydir?Asıl;vicdan,merhamet,terk mi ettim,terk mi edildim,af,şükür,yazık,kayıp,gözyaşı,dudakta kırık bir gülümseme,annelik karıştırılmamış mıdır?
Deyin bakalım şimdi?Doğurmak mı annelik,doyurmak mı?

Çocuktur;kıskanır.
Çocuktur;kavga eder.
Çocuktur;zorlanır..
Beklemek zaman vermek gerek.Öyle bir kaç günde kim kime alışıyor ki?

Her öykünün annesi başka.
Bazen annelik doyurmak da yakalıyor kutsal anlamını...
Bazen doğurmak da...
Ben bu işten bunu anladım.