BAZEN...

Sabah olmasın dersiniz hani.Gün doğmasın....Ya da akşamdan kalma dertleriniz bir an evvel bitsin diye güneşi beklersiniz mahpusluğu gün ışığıyla bitecek mahkum gibi pencere önünde....Öyle ya gece ağırdır,kötüdür,karanlık,ucubedir,haksızdır ve inadınıza inadınıza üzerine gelmiştir edepsizce onca zaman.Hatta güneşin hiç de doğmaya niyeti yoktur.Hadsizdir.İsyan edesiniz gelir....Oysa ki isyan etin ruha,beynin kalbe,karanın beyaza çıkışmasıdır....Başka da birşey değil....Durmak.Durulmak lazım...

Halbuki hayat;herkesi,her sabah aydınlık yüzüyle karşılar aynı vakitlerde.Ve ince belli bardakları kavrayan nasırlaşmış eller gibi yine her sabah usulca belinizden kavrar sizi.Siz farketmezsiniz bile dünya telaşından,yarım kalmış işler,ilişkiler yüzünden.O her,gün ışıdığında sizin onu dün üzdüğünüze,kırdığınıza,ağlattığınıza,sırt döndüğünüze bakmadan size körkütük aşık toy bir çocuk haliyle yeniden sarar,sarmalar.Siz ya"Kendimi taşımaya hacetim yok,çek ellerini belimden"diye var gücünüzle onu itersiniz.Ya da"İyi ki bana sarıldın yine.iyi ki yanımdasın"dersiniz.Sır siz de.Dert de,derman da...
Havva ilk yasak elmayı ısırdığından beri bizlere bir haller oldu.Hayatı yorduk.Hatta hoyratca kullandık taze bir yosma gibi onu."Kurtar beni dememiş miydi?"cılız bir sesle hayat bize.
Bilmiyor muyuz sanki.Bozbulanık akan hayat ırmağı değil insan seli...Karmakarışık olan hayatın kalbi değil,insan yüreği.Ağır olan hayatın yükü değil ki;insan eti.

Şimdi,şu anda,hemen,ilk vakitte hayatın belinizdeki elini sıkı sıkı tutun siz de.Ve yanınızda ki her kimse hayattan ona"Bugün nasılsın?"deyin.İçten ta hayatın yüreğinden.Hersabah kuru bir merhabaya talim eden yüreğimiz "Bugün nasılsın?"larla bırakın bayram etsin...

Bazen;
hayat savurduğu saçlarından tutulup öpülmek ister...Öpün o zaman....