Üzülür.
Yetmez.
Kahrolur.
Yetmez.
Depresyona girer.
Depresyona girmek bile yetmez.
Bu durum biz de böyle.Depresyon kısmı yani.
Hele bir de daha 30'larındaysan.
Kendinle savaşın bitmek bilmez.
Yıllar var ki,onu görmedim.
Hatırımda uzun kızıl saçları kalmış.Şimdi ne kadar sarışınım dese de aklım da kızıl kalmış bir kere.
Güzeller güzeli,çerkez kızı.
20'li yaşlarımızın devamı.
Sesi hep yıllar öncesi gibi-ydi....
Farkettim ki aylardır konuşmamışız.
Hiç dert değil.
Kaldığımız yerden devam edebiliriz.
Juli'yle öyleyiz biz.
Telafimiz mümkündür.
Oysa telafisi olmayan ne çok şey var hayatta.
Sesi yorgun.
"Ne oldu sana?"diyorum.
"Depresyondayım"diyor.
Niye?Ne oldu?"ları yineliyorum ki ne aptalca sorular.
"Ben menapoza girmişim Hülya"diyor.""Artık doğuramazmışım"
"Mucize gerekmiş bana.Tek bir yumurtam bile kalmamış."
Afallıyorum.
Üstelik hiç evlenmedi.
Çocuğu yok.Hem o kadar çocuk severken,ne büyük sınavdır bu.
Ağlattı beni.
Kimbilir kendi ne çok ağladı.Keşke diyor evlenseydim.
Keşke çocuk yapsaydım.
Durumu çok istisnai belki....
Regl olmamaya başlayınca,doktorun ilk söylediği stres falan ama yanılmışlar.
Oysa diyor o zaman benden şimdiki tahlillerim istense,8 ayım boşa gitmez,durumu kurtarırdık.
Şimdi çok geç kalmışız.
Ne denir ki böyle bir durumda.
Hiç bilemedim.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
1 yorum:
Cok etkilendim Hulya'cigim,
Basligini gorur gormez ilgimi cekti.
Bazen oyle cok erkenden girilebiliyor, benim gibi, annem gibi ... Ben de Amerika'ya geldikten sonra, herhalde hasretden, ne oluysa oldu. Dedim iyi ki kizlarimi dogurmusum, arkadsin adina uzuldum ama eskiye yonelik keskelere hayatimizda yer olmamali, insan kendini kahretmemeli... Ona en icten sevgilerimi gonderiyorum, o ve ben % 5 mi ne giriyoruz....
Seni cok opuyorum, aileni de, sevgiler.
Yorum Gönder