BENİM ÇOCUĞUM YAPMAZ

Demeye asla dilim varmıyor.
Yapıyorlar.

Farkettim ki,az güneş onları kabuklarından sıyırıveriyor.Merdivenli bir yol sonunda koklaşırlarken,
mütahhitini bekleyen ev girişlerinde sigara tüttürürken,soğuk bir kaldırıma aldırış etmeden kafa kafaya anlatırlarken görüyorum onları.Genç sevgilileri.Arkadaşları.Endişelenmenize ne hacet.Bunları yapan sizin çocuğunuz olamaz.
Çünkü sizin çocuğunuz sigara içmez,
bira içmez,
elele gezmez,okulu asmaz,asla öpüşmez,eteğin boyunu kısaltmaz,sevgilisinin boynuna kollarını dolamaz.Koklaşmaz.Küfür etmez.
Onları yapan başkalarının çocukları.
Hatta benim çocuğum ama asla sizin çocuğunuz değil.Bilesiniz.İçiniz ferah olsun.

Onları yıkılmaya yüz tutmuş avlulardan çıkarken görmek ne üzücü.Her biri yüzünde o yaşın duruluğu,bildiğin okul çocukları işte.Başını omzunuza yaslayasınız gelecek çocuklardan.Okula gidiyorum diye evden çıkarken bir sigara içimlik müsaade istediğini ne bilsin anası.Ama ben biliyorum.İşe geç kalmayacağımı bilsem düşeceğim peşine.Kendi çocuğum gibi paylayacağım.Sonra olmadı bir de güzellikle anlatmaya çalışacağım.Yaşlanıyorum.Biliyorum.

Sonra duyacağım ki,arkadaş kurbanı çocuğunuz.Hiç aaa öyle mi demeyeceğim.Bu da koca bir yalan diye yüzünüze vurmaya çalışmayacağım.Size göre öyleleri anlatıp canınızı hiç sıkmayacağım.Kurban olunan arkadaşın ailesine göre de onların çocuğu kurban haberin var mı demeyeceğim.Ucu bucağı yok bahanenin.Çok kolay başkasını yargılamak.Oysa ki kendi gözümüzde ki çöpü saklamaya çalışmasak.Hatasız ne genç ne yaşlı hatasız insan olmayacağını bir anlasak.