NİSAN ÇOCUKLARI

Çocukluğumdan hatırlarım.23 Nisan günü bayramdan döner dönmez televizyonun başınaotururdum.Pürdikkat Halit Kıvanç'ın sunumuyla tadlandırdığım şenlikprogramına bakardım.Ne bakış ama.Bir kere son ülke çocukları da beklenecek onlar gösterilerinibitirince hepsi sahneye toplanıp dans edecek;Halit Kıvanç o huzur verentanıdık sesiyle bizlere hoşçakalın diyene kadar hem de.İlla beklenirdi busahne.Hatta hani bir yanılan falan olmuştur,dans edecek bir ülke belki dekenarda falan kalmıştır umuduyla yapımda emeği geçenlerin adlarının tek tekgeçtiği liste bile beklenirdi.Yani bu bizim ev de böyleydi diyelim.O kadar çok ülkenin çocuklarını ekrandan bile olsa görmek acaip iyigeliyordu çocuk ruhuma;)Tam merak dönemi.Onlar ne giyer,nasıl oynar,saçlarıne renk,gözleri.Sonra kızlar saçlarına nasıl da komik tokalar takarlardıöyle.Çok tuhaf bulurdum onları,bana şu tokayı tak deseler takamam diye desöylenirdim kendi kendime.En çok da Uzakdoğululardan çekindiğimi hatırlıyorum,hatta korkardımgaliba.Hani diğer çocuklar bize epey benziyordu ama bunlar başka,hani derskitaplarımızda resmini gördüğümüz gerçek çocuklardıişte.Danslarınısevmezdim...Ama Çinli kızların şemsiye gibişapkalarıyla danslarınabayılırdım.Pek bir asalet olurdu onlarda.Oysa ki,şimdi ki çocuklar benimürktüğüm tüm o dans,kültür adı herneyse değerleri alıp çok fazlabenimsemediler mi?Globalleşen dünya...1979'da,ilk o yılın 23 Nisan'ında sadece 5 ülkenin katılımıyla başlamış buşölen.Ata'nın,meclisin açılması üzerine Türk çocuklarına armağan ettiğibugün,ta ki 1979'da BM tarafından Dünya Çocuk Yılı olarak ilan edilincegüzel bir projeyle bugünlere gelmiş...Neler mi değişmiş ilk TRT 23 Nisan Uluslararası Çocuk Şenliğindenbugüne...Mesela,İlk yıl sadece 5 ülke katılmış şölene.SSCB,Irak,İtalya,Romanya,Bulgaristan...Buyıl sayı 58 ülkeydi.İçlerin de Kongo,Nijerye,Vietnam,Angola'nın da olduğu 58ülke.1979 dan 2000'e kadar şenlikler Ankara'da kutlanmış.Bu yıl Antalya'daydı.Hatta ilçemin bile yabancı konukları vardı.Çocuklara pek bir imrendimdoğrusu.Bizim çocukluğumuz da yabancı bir ulus insanını değil bulup konuşmak,kendinibile görmek hayalken ve sadece İngilizce ders kitapların da bir Sam Amca veçiftliğinden haberdarken,çocuklarımızın yabancı konukları oluyor ve herbiriyürek diliyle anlaşabiliyorlar.Ve büyük bir ihtimalle de bu misafirçocuklarımız,ürkerek geldikleri bu evlerden,alışmışlığın verdiği hüzünleayrılacaklar.Hatta kendi öz annelerine gideceklerini bile bile,bir kaç günonları gözetip kol kanat geren öbür anneye sarılıp ağlayacaklar.İşte o an da Atatürk mutlu olacak.Hayal ettiklerine çok yakın durançocukları görecek o an.Sonra her bir çocuk ,kardeşlik, sevgi, dostluk,barış tohumlarını serpmekiçin dünyaya yayılacaklar...Mis kokulu çiçekler açmak için...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------